Deze aanval werd op 11 mei 1940 uitgevoerd, samen met raid op Veldwezelt en Briegden. Bedoeling was de Duitse opmars over het Albertkanaal een halt toe te roepen.

Het peloton naar Vroenhoven vertrok om 5.50 uur vanop Aalter. De de zes vliegeniers waren allemaal lid van het 5^de Smaldeel

T-70 Kapitein André Glorie  – Onderluitenant Jean Vandenbosch

T-64 Adjudant Alexandre Binon  – Korporaal G.H. Legand

T-61 Adjudant Franz Delvigne  – Sergeant Alexandre Moens

Alex Binon, de piloot van de T-64,  vertelde later :

“In de omgeving van Leuven werden spoortrekkende granaten op onze formatie afgevuurd. Gelukkig werd niemand geraakt. Het waren onze eigen troepen die ons bestookten. Zij konden geen bevriend vliegtuig van vijandelijk onderscheiden. Bij Tienen werden wij opnieuw beschoten. Eens Tongeren voorbij waren de wegen totaal verlaten maar weldra verschenen de eerste Duitse kolonnes en met hun machinegeweren bestookten zij de formatie met spoortrekkers. Er viel niet aan te twijfelen, de vijand had goed en wel een bres geslagen in onze verdedigingslinie van het Albertkanaal. Ik gaf het bevel om alles voor het bombardement klaar te maken. Ik was de derde in de formatie in lijn na de leider, Kapitein Glorie, en mijn vriend, Franz Delvigne. Ik zag goed de acht bommen onder de vleugels van mijn kameraden en angstig wachtte ik op het verschijnen van de brug en op het bombardement van mijn voorgangers. Weldra verscheen de brug van Vroenhoven, intact. Wij vielen dadelijk onder een ongelooflijk dicht vuur.”

Vooraan de formatie vloog de T-70 met aan boord André Glorie en zijn boordschutter, Onderluitenant Jean Vandenbosch. Deze laatste schreef :

"Wij arriveren boven de brug. Ik maak me klaar om de bommen te lossen, de luchtafweer wordt intenser zodanig dat de uitbarstingen de elektrische bediening van het bommensysteem uitschakelen. Er blijft me niets anders over dan de acht bommen in één salvo te droppen. Om de kansen de brug te raken te vergroten, winnen we weer hoogte en bombarderen we in duikvlucht. Gedurende dit rechtdoorlopende traject hebben de Duitsers alle tijd om ons in het vizier te krijgen en een projectiel in onze motor te jagen, waardoor de hele machine weldra in lichterlaaie staat. De bommen worden gelost, drie vallen op de brug, maar helaas zonder schade te veroorzaken. Er blijft niets anders over dan onszelf te redden en op 145 meter boven de grond spring ik met m'n parachute. Vijf uur later word ik zwaargewond door Duitse brancardiers gevonden.".

Zijn piloot, de tweeëndertigjarige Naamse Kapitein André Glorie, bleef gekluisterd in de stuurzetel van zijn T-70 die te Lafelt tegen de aarde sloeg.

De bemanning van de  T-61 wist nog naast Glories T-70 een tweede maal over de brug te vliegen. Ook bij dit toestel functioneerde het bommensysteem niet. De T-61 werd waarschijnlijk getroffen en explodeerde tijdens de vlucht. Misschien trachtte Sergeant Alexandre Moens, de 24-jarige Brusselse waarnemer, nog te springen, wat verklaart dat zijn lichaam te Vroenhoven gevonden werd, terwijl het lijk van zijn 33-jarige piloot, Adjudant Franz Delvigne, geboren in Montigny-sur-Sambre, tussen de wrakstukken te Veldwezelt werd aangetroffen. Beiden werden te Veldwezelt begraven, maar zijn na de oorlog overgebracht naar de vliegerbegraafplaats van Evere.

Slechts de T-64 wist een bombardement uit te voeren. Alex Binon :

“Met al mijn krachten drukte ik op de commandoknop van de claxon, die ik hoorde en die mij een zekere opluchting bezorgde. Toen voelde ik dat het vliegtuig lichter werd. Geen twijfel mogelijk, mijn bommen waren gevallen. Ik zag ze aan beide zijden van de brug ontploffen. Ik had het doelwit omringd. Ik zwenkte meteen in westelijke richting en dook in de richting van de grond om vervolgens een scheervlucht uit te voeren.”

De projectielen van de T-64 vielen rakelings voorbij de randen van de brug in het water. Terwijl Korporaal G.H. Legrand schoot naar alles wat bewoog, wist Binon de T-64 om 7.35 uur naar Aalter terug te vliegen.