Paul Decroix maakte op 3 november 1944 deel uit van 349 Squadron/Blauwe Sectie die boven Numansdorp-Gravendeele in een echte flakbarrage terechtkwam. Bij Stryensas zag men hem voor de laatste keer. Een week later bereikte op Maldegem het goede nieuws dat de man waarschijnlijk nog leefde. Vooruitgeschoven geallieerde troepen vonden het wrak van zijn Spitfire PV134 “GE-P”  bij Oostvoorne en na navraag bij de lokale bevolking kon men vaststellen dat de piloot gevangen genomen was, evenwel licht gewond.

Op 3 november, reeds om 11 uur, werd 349 Squadron ingezet voor haar tweede gevechtsopdracht vanop Maldegem. Voor twee van hen zou het ook de laatste oorlogsopdracht worden. De Belgen vertrokken per twee en zetten koers naar het westen van Utrecht, waar ze tussen Hollands Diep en de Oude Maas op zoek gingen naar Duitse artilleriestellingen. Van de Velde en Leon Branders doken als eerste naar omlaag, maar weer was het wolkendek te dik, en dus trokken ze naar Klundert waar ze ten zuiden van de gemeente hun bommen dropten in enkele loopgraven.

Het 349 Squadron, dat twee gekruiste goedendags in haar wapenschild draagt, was naast het 350^ste de andere eenheid die binnen de Royal Air Force voornamelijk uit Belgische vliegeniers en grondpersoneel opgebouwd was.

Een van hen was Camille de Saint-Aubin, geboren in het Britse Croydon aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, als zoon van vluchtelingen uit Deinze. Kort na zijn geboorte keerde de familie naar het bevrijde land terecht. De zoon startte een carrière als officier aan de Militaire School, en belandde zo bij het Eerste Regiment Jagers te Voet.

Te Waasmunster, aan de oevers van de zilveren Durme, kreeg Martha Van Haver op 7 december 1914 haar enige kind, dat ze Albrecht noemde, maar dat door het leven zou gaan als Albert. De vader, rijkswachter August Van Hecke, ging zijn eerste winter aan het IJzerfront tegemoet. Albert bracht dan ook zijn eerste levensjaren zonder vader door, en het is dan ook niet vreemd dat die eerste oorlog op hem een belangrijke invloed had.