Het radarstation 6C bij Wasseige ving de signalen op van enkele bommenwerpers die een heel eind uit hun koers vlogen. In dit geval betrof het een Wellington van het 15 OTU, de R1791.

In het gevechtsrapport van Lt Helmut Niklas van het 6.Staffel lezen we :

"Op 31 mei 1942 steeg ik om 2u07 op met Gefr. Wenning voor een 'Dunaja' actie in de sector 6C. Om 2u30 werd ik naar een vijandelijk toestel geleid. Na verscheidene correcties verkreeg ik visueel contact met een vijandelijke machine die vijfhonderd meter voor me vloog en die ik kon identificeren als een Vickers Wellington. Ik moest de eerste aanval afbreken omdat ik het doel overschoot. Ik draaide 360° en viel langs achter en boven aan. De Wellington verloor snel hoogte, en ik opende het vuur vanop de kortst mogelijke afstand. Na een tweede aanval begon de bakboordmotor te branden. Het toestel maakte een cirkel van 360° en viel brandend naar de grond. Ik keek naar de inslag. Brandende stukken vielen op de huizen wanneer het toestel kort voor de inslag ontplofte. Om een fix te bereiken riep ik Sint-Truiden op, en ik moest om 02u57 230° draaien. De overwinning vond om 2u46 plaats."

De staartschutter van de Wellington, F/Sgt B. Evans vertelde :

"We verlieten Harwell rond 23u voor de 'Big Raid' naar Keulen. We bereikten het doel en keerden over België terug. We werden aangevallen door jagers, die ons rond 3 uur neerhaalden.

We werden op 12 000 voet geraakt en ik verliet het vliegtuig op 2000 voet. Ik landde in een tuin te Mont-sur-Marchienne, even ten westen van Charleroi. Ik hoorde ramen die open en dicht geklapt werden. Ik sneed mezelf los van m'n valscherm, dat in een boom vastzat. In m'n vlieguitrusting sprong ik over een muur in een veld en ging zo'n twee tot drie kilometer verder tot ik bij het naburige dorpje Marcinelle arriveerde. Ik zag een klein lichtje doorheen het ventilatieraampje in een huis in de hoofdstraat en klopte aan de deur. Ik vroeg de man die opendeed te drinken, en zei dat ik een vliegenier was. Eerder schoorvoetend liet hij me binnenkomen. Hij keek naar me terwijl ik me van mijn vliegkledij ontdeed en vroeg me of ik een Engelsman was. Toen ik bevestigend antwoordde viel hij rond m'n nek en zijn vrouw huilde van blijdschap. Ze gaven me koffie, en verzorgden de kleine wonde van een granaatsplinter in m'n hand..."

F/Sgt Evans werd in Charleroi op een ontsnappingslijn gezet en was op 19 augustus weerom thuis.

Ook de Australische F/Sgt Collins wist te ontsnappen; hij speelde het nog sneller klaar, reeds op 21 juli begroette hij de Britse kust.

Niklas' overwinning stortte bij Montignies-le-Tilleul, langsheen de weg Charleroi-Gozée neer.  Drie bemanningsleden vonden er de dood : de waarnemer W/O Stanley Green, 23 j.; en de radiotelegrafisten F/Sgt Thomas Lyons, 27 j. en Sgt James McCormack, 22 j. In het rapport van F/Sgt Evans lezen we nog dat zijn piloot, Sgt John Paul, tien dagen later in een hospitaal te Charleroi overleden was. De waarheid leert ons echter dat Paul in de ruïne van een huis geslingerd werd. Hij overleefde het, hoewel hij zwaar gewond was. Op een of andere manier werd een brief van de piloot aan zijn kersverse vrouw uit het hospitaal gesmokkeld om naar huis te sturen. Of de brief ooit aangekomen is weten we niet :

"Mijn lieveling,

Ik ben in veiligheid. Mijn been is slechts gebroken. Wees niet ongerust, liefste. Ik en m'n liefde zullen steeds bij jou zijn.

Johnny."