Twee Typhoons van het 3 Squadron, bestuurd door F/O J.L. Foster en de Amerikaan F/S Seymour "Buck" Feldman, zouden transportdoelwitten aanvallen in de buurt van Gent. Feldman, een New Yorker, ging bij de RAF nog voor de Verenigde Staten in de oorlog stapte. Toen de USAAF naar Europa kwam, weigerde hij over te stappen, naar eigen zeggen omdat hij zijn vrienden in de RAF niet wilde achterlaten.[1]

Onder hen zagen de vliegeniers een Ju 88 liggen, een machine die een noodlanding gemaakt had in een veld. De omringende Duitse mechaniciens en enkele toeschouwers wuifden vriendelijk naar de RAF-vliegtuigen toen die in scheervlucht overvlogen - ze dachten waarschijnlijk dat het Focke Wulfs waren.

Maar hun gedachten veranderden snel van zodra de Typhoons hun kanonnen vuurden en de Junkers als een laaiend wrak achterlieten.

De machine in kwestie was de Ju 88 S-1 (Wnr.140581) van de III./KG 6, een toestel dat de nacht daarvoor een buiklanding had gemaakt te Passendale.

Maar het gevaar loerde aan de horizon. Die ochtend hingen Fw Gerd Wiegand en Uffz Voigt, twee Focke Wulfpiloten van de 4./JG 26, boven het Kortrijkse. Gerd Wiegand herinnerde zich later :

"Unteroffizier Voigt was een net gearriveerde "bakkersjongen" - zo werden ze genoemd door de oudere piloten van onze Gruppe.  Hij werd aan mij toevertrouwd voor zijn eerste vlucht vanop Lille Nord. We stegen op na het ontbijt. De wolken hingen laag en het was zelfs wat mistig. Ik was van plan hem de meest prominente en belangrijke landschapskenmerken van ons jachtgebied te tonen : de spoorweg die van Brussel naar Rijsel loopt, de Westerschelde en de "Kanal Knie", de kustlijn van Oostende naar Boulogne.

Toen we Kortrijk naderden hoorden we in de radio "Twee Indianen in MF8, richting zuidoosten." We zetten meteen de achtervolging in en zetten een koers van 270°. Met handgebaren - om de radiostilte niet te breken -  gaf ik Voigt het bevel de wapens te laden. Vrijwel onmiddellijk zagen we dan twee RAF Typhoons,  recht voor ons op lage hoogte, net onder de wolken. Ze vlogen nu noordwaarts.

De leidende machine trok meteen op, in de wolken, de andere zette net een aanval op lage hoogte in op een bark die langsheen een smal kanaal lag aangemeerd."

Gewezen Typhoonpiloot Sye Feldman herinnerde zich in 1981 :

"We werden aangevallen door een formatie Duitse jagers. Ik zag die gespikkelde groene toestellen achter me. Ik deelde dit aan Foster mee.

Die antwoordde "Ik zie je wel boven de wolken".

Had Feldman wijselijk besloten de dekking van de wolken op te zoeken, zijn wingman Forster kon niet weerstaan aan een uitnodigend doelwit beneden hem : een vrachtschip op de Leie ter hoogte van Lauwe. Alhoewel F/O J.L. Foster vijf minuten later nog eens gecontacteerd werd via de radio, werd hij jammer genoeg niet meer opgemerkt.

F/S Feldmans instrumenten begonnen vreemd rond te tollen en de Amerikaan had nog een moeilijke vlucht huiswaarts voor de boeg - hij zou er alleen landen.

Voor de 21-jarige Wiegand was Fosters Typhoon een makkelijke prooi.

"Ik moest maar heel even manoeuvreren om net achter en boven hem te hangen. We vuurden simultaan - hij op het schip, ik op hem. Hij viel onmiddellijk en crashte bij zijn doelwit. Het gebeurde bij het stadje Menen..

Het hele gebeuren, van de radioboodschap tot het bittere einde, duurde minder dan dertig seconden. Het was mijn zesde overwinning." 

De politie van Wevelgem noteerde nog : "Op 5-10-1943 werd een jachttoestel der R.A.F. bemand door een Engels Officier-piloot, neergeschoten boven het grondgebied van Wevelgem door twee Duitse jachttoestellen doch het is gevallen juist over de Leie, op het grondgebied van Menen."

John Foster had nog geprobeerd een noodlanding uit te voeren, doch schoof verder in een rij bomen. Zijn Typhoon EK168 explodeerde, de piloot was nauwelijks 20 jaar oud. Eigenlijk kwam hij om het leven op Frans grondgebied (Halluin) en werd begraven op de Wevelgemse begraafplaats.