Tijdens de namiddag van 7 februari vlogen P/O J. Baldwin en F/Lt Peter Nankivell boven West-Vlaanderen. Deze laatste verliet zijn wingman, om op eigen initiatief vaartuigen en een batterij nabij Duinkerke aan te vallen. Weerom zond geen van de Fluwa's een bericht naar Wevelgem, en de Duitse jachtpiloten bleven nietsvermoedend vastgegespt in hun cockpit langs de startbaan wachten. Intussen dook Nankivell naar een trein die in het station van Staden stond.

Maar toevallig maakte Hptm Karl Borris, Staffelkapitän van de 8./JG 26, een proefvlucht met een gereviseerde Focke-Wulf. De Hauptmann bemerkte de eenzame Typhoon, en wilde de confrontatie met deze vogel zeker niet uit de weg gaan. Zijn nagelnieuwe kanonnen en machinegeweren stonden op scherp, en op het moment dat de boordklok in de Focke-Wulf 14u.16 wees, haalde hij de Typhoon 'PR-N' (R8838) naar beneden.

De drieëntwintigjarige Nankivell crashte langs een doornhaag aan de Cardijnbaan, (weg naar Houthulst) op het grondgebied van de gemeente Staden. Algauw kwamen de eerste dorpelingen opdagen. In het verhakkelde wrak lag het levenloze lichaam van de piloot. Soldaten van het 6./K.Pz.Gr.9 (van de 26.Panzerdivision die in de buurt gestationeerd was) zouden de wacht houden bij het wrak, dat later door een Bergungskommando naar Wevelgem werd gebracht. Het Bergungskommando noteerde het feit dat onder de vleugels zwart-witte banden geschilderd waren. Deze werden door de RAF aangebracht om te vermijden dat dit nieuwe vliegtuigtype zou verward worden met bv. het silhouet van een Focke-Wulf (dit in tegenstelling met de wijdverbreide veronderstelling dat de zwart-witte banden enkel gebruikt werden tijdens de invasieperiode).

Het lichaam van Peter Nankivell werd naar het dodenhuisje op de begraafplaats gebracht. 's Nachts wist een lokale verzetsgroep het kleine gebouw binnen te dringen en de identiteit van de piloot vast te stellen. Hij werd enkele dagen later onder massale belangstelling op het kerkhof van Staden met militaire eer ten grave gedragen. Nog tijdens de oorlog zou het gezin Nankivell over de dood van hun zoon ingelicht worden.

Nankivell was het eerste verlies van het 609 Sqn sinds de eenheid met Typhoons vloog. Hij was bijna tot Flight Commander gepromoveerd. In het dagboek van het Squadron werd hij beschreven als een ervaren vliegenier, die in de omgang rustig en charmant was. Toch gooide hij, zoals vele jachtvliegers die in de buurt van een tapkast vertoefden, meer dan eens de remmen los. Nog geen drie weken voor zijn dood, in de avond van de 20ste januari, had hij deelgenomen aan het uitstapje ter gelegenheid van de vlucht boven de Louisalaan van zijn Belgische collega de Selys. Peter Nankivell had zich in de late uurtjes zo onderscheiden in het verbruiken van grote hoeveelheden geestrijke drank, dat de politie hem terug naar zijn post diende te brengen. De volgende morgen kon hij slechts opstijgen nadat hij toelating gekregen had zijn cel te verlaten...

De jongeman vond zijn laatste rustplaats tussen de burgers van Staden. Zijn graf werd zeker tot in de jaren '80 verzorgd door de vrouw die die februarinacht zijn identiteit in het dodenhuisje van Staden vaststelde.