Voor dit deeltje in onze kroniek verlaten we het Belgische luchtruim en begeven we ons een heel eind in de Atlantische Oceaan.

Tijdens de oorlog waren de noordelijkst gelegen eilanden van het Verenigd Koninkrijk, de Orkneys en de Shetlands, van groot strategisch belang. Scapa Flow, op de Orkneys, was de basis van de Home Fleet van de Britse Marine. Hierdoor kreeg deze haven meer dan eens de onaangename aandacht van de Luftwaffe. Het leven van een jachtpiloot op deze schrale eilanden was niet bepaald een boeiende belevenis. De jagereenheden die hier gestationeerd waren hadden als voornaamste taak het onderscheppen van hoogvliegende bommenwerpers en verkenningstoestellen, die voornamelijk vanop Deense bases de rust rond de eilanden in de Atlantische Oceaan kwamen verstoren. 

Op 12 mei 1942 wordt de 'Rode Sectie' van het 132 Sqdn om 8u. gescrambled vanop hun basis Skaebrea op de Orkney-eilanden. Rode 2 verliest Sgt John Crawford in de wolken uit het oog. Crawfords positie wordt een laatste maal om 8u30 vanstgesteld op een koers van 90°, 31 mijlen ten oosten van het rotseilandje Copinsay, vliegend naar het oosten. Er wordt een zoekactie ondernomen, maar die blijft zonder resultaat. We zullen nooit met zekerheid weten wat met Crawford gebeurd is. Hoogstwaarschijnlijk stortte hij met zijn Spitfire Vb BL711 in de open oceaan. Het lichaam van de piloot werd mogelijks door de zeestromingen langsheen de oostkust van Groot-Brittannië gevoerd, om in de buurt van Blankenberge aan te spoelen. Op een duizendtal kilometer van zijn basis vond het lichaam van Sgt John Crawford dan eindelijk een laatste rustplaats.