Tijdens de nacht van 15/16 oktober raakten vier mensen in Keulen gewond, wat erop wijst dat ook deze raid - waaraan 289 toestellen deelnamen - niet bijster succesvol was. De RAF verloor er eveneens achttien toestellen door.

Vanop de Noordfranse bases vertrokken de Messerschmitts van de I.Gruppe van het Nachtjagergeschwader 4 in de richting van de bommenwerpersstroom. Eén van het was Oberleutnant Rudolf Altendorf, die tot het 2.Staffel behoorde. Hij vloog die nacht met nog eens twee bemanningsleden, zijn regulier radiotelegrafist, Feldwebel Arndt, en een waarnemer, Fw Holst. Dankzij het feit dat Rudolf Altendorf de oorlog overleefde en zijn 'Abschussberichte' voor het nageslacht bewaarde, kunnen we ons een haast volledig beeld vormen hoe het gevecht die nacht verliep, in de hemel boven het legendarische slagveld van Waterloo...

"Op 15 oktober 1942, om 21u.48 startte ik met de Bf 110 "3C+EK" voor een nachtelijke inzet in het Raum 7A. Korte tijd nadat ik in dit Raum was, kreeg ik bericht aangaande een thuisvliegend toestel. Vanop driehonderd meter afstand zag ik links onder me de tegenstander. Ik herkende hem als een Halifax. Ik zette me met nauwkeurige snelheidscontrole onder de Halifax, die met een snelheid van 220 kilometer per uur en met zijdelingse afweerbewegingen in een hoek van 45° vloog." Ook het het woordelijke verslag tussen de piloot en de radarcentrale is ons bewaard gebleven. Om 22u.45 klonk het : "pauke pauke gemacht (ik zie de vijand)".

Altendorfs rapport gaat verder :"Nadat ik een vijftigtal meter onder de tegenstander hing, beschoot ik hem - terwijl ik terzelfdertijd omhoogdrukte - uit alle wapens, tussen de beide rechtermotoren." Altendorf hing tijdens de aanval met zijn Bf 110 E-2 zo'n 50 meter tot vlakbij de Halifax dat hij hem haast ramde (50 m bis Rammentfernung). Met één aanval, waarbij zijn boordwapens 160 kogels van de vier MG 17's en 30 granaten uit zijn twee MG FF's verbruikten, schakelde hij de viermotor uit...  "De Halifax brandde meteen en stortte snel in een spiraalbeweging naar beneden. Kort boven de grond viel de Halifax in stukken."

In de cockpit klonk het : "... sieg heil, sieg heil ... er geht runter (hij gaat naar beneden)... einschlag (inslag)"

Hierop antwoordde het grondstation : "Verstenden, einschlag, zurücker zur stube" ("Begrepen, inslag, keer terug naar je oorspronkelijke positie").

Intussen stond Uffz Steinmann van het 7./Luftnachrichten-Regiment 203 op de toren bij het radarstation 7A. Hij rapporteerde : "Als torenonderofficier van de Abschnittes 7 Anton heb ik in de nacht van 15 op 16 oktober 1942 de overwinning in de richting 11 waargenomen. Na korte vuursalvo's vloog de vijand in brand. Hij verloor eerst langzaam hoogte en stortte dan loodrecht naar beneden, waarbij de machine in twee stukken brak. De inslag volgde om 22u.48 op ca. 35-40 kilometer afstand. Dit alles zag ik met het blote oog."

Het toestel, de Halifax II 'LQ-T' (W7854) van het 405 Squadron, sloeg te pletter bij Faubourg, aan de hoek van de weg naar Brussel en de Jagerslaan. Zes leden van de bemanning - die uit zeven Canadezen bestond - werden op slag gedood : Sgt Albert V. Milot (boordmeccano), F/Sgt Arhur G .Lee (waarnemer, 28 jaar), F/O Mansell M. Tomlinson (waarnemer), F/Sgt F. Levi (radiotelegrafist), F/Sgt Gerald E. Lewis (boordschutter) en Sgt Irving Arbuckle (boordschutter).

Aangezien de gebroken Halifax op z'n buik plofte, kwam de cabine er nog relatief ongeschonden uit. Hierin troffen enkele toegesnelde burgers de zwaar gewonde piloot aan, de 24-jarige F/Sgt John A. Longley. Hij werd onverwijld bij de heer Laermans gebracht. Longley had twee verbrijzelde benen en had z'n wervelkolom gebroken. Nadat hij zijn redders bedankte, gaf hij de geest. De Duitsers waren woedend omdat zij niet eerder ingelicht waren over dit feit en stuurden drie mensen naar de gevangenis van Nijvel.

De zeven Canadese gesneuvelden werden naar de begraafplaats van de hoofdstad gebracht en aldaar ter aarde besteld.