Dat er ook “buitenlanders” in de Luftwaffe vlogen is minder bekend – het was een extreem zeldzaam gegeven. En toch past hierin een onwaarschijnlijk  verhaal - dat van een man die op 27 april 1923 geboren werd te Waarschoot. Guido Rombaut was de enige zoon van een Belgisch postbeambte uit Bassevelde, Gaston Rombaut, en Bertha Willems uit Waarschoot. We vonden van Guido een spoor terug als student aan het college van Wetteren.

Maar het gezin emigreerde daarna naar Belgisch Congo, waar vader Gaston in 1939, te Stanleystad overleed op 46-jarige leeftijd. In de kolonie was het onderwijs voornamelijk Franstalig. Vader was als Vlaamse oudstrijder evenwel hevig flamingant. Guido zou terugkeren naar België en zijn secundaire studies in zijn taal verder zetten. Moeder en zoon betrokken een appartement in de Diamantlaan 140 te Schaarbeek.

Kort na de overgave koos Guido Rombaut – hij was waarschijnlijk een van de vele werkloze studenten -  resoluut voor de Nieuwe Orde, eind 1940 werd hij ingelijfd bij de Algemeene SS Vlaanderen. In 1941 onderging hij zijn opleiding in het kamp van Debica, in het zuiden van Polen. In 1941 zou hij zijn aanvraag gedaan hebben om opgenomen te worden in de Luftwaffe. Het feit dat dit lukte, is erg bijzonder, daar de overstap van de Waffen SS naar de Luftwaffe onmogelijk geacht werd.

De man van Waarschoot volgde zijn opleiding in Nenndorf en Gumperdorf. In augustus  1943 was de training ten einde. Hij was nu jachtpiloot op Focke-Wulf. Die zomer keerde hij voor de laatste maal naar België, om kort daarna naar het vliegveld Rheine-Hopsten gestuurd te worden. Deze Fliegerhorst, vlakbij de grens Nederland-Duitsland, was op dat moment de thuisbasis van de II.Gruppe van het Jagdgeschwader 1 “Oesau” – inderdaad, de eenheid die enkele maanden daarvoor boven het Meetjesland een aantal Britse toestellen neerhaalde, en er zelf verliezen incasseerde. Guido moest zich aanmelden bij Hauptmann Harry Koch, de Kapitän van de 6.Staffel, met een twintigtal overwinningen op zijn actief. De Gruppe verdedigde op dat moment de regio Midden-Nederland/Duitsland, doch op het moment dat de jonge Vlaming er arriveerde was het er betrekkelijk kalm.

Op 27 september 1943 werden echter meer dan driehonderd Vliegende Forten ingezet voor een raid op Emden. Het was de eerste maal in vijf weken dat het Reichsgebiet door de Amerikanen werd aangevlogen. De formatie werd geëscorteerd door maar liefst 262 P-47 Thunderbolts, voorzien voor de eerste maal van 108-gallon drop tanks. Met deze extra voorraad benzine konden de Amerikaanse jagers de bommenwerpers nog verder escorteren.

Om 11 uur werd op Rheine alarm geslagen. Enkele minuten later steeg de II.Gruppe op, richting Noord-Duitsland. Guido Rombaut vloog die voormiddag met de Focke-Wulf 190 “Gelbe 12”, een machine van het type A-6 met het Werknummer 550523. Op het moment dat de II.Gruppe boven het doelgebied arriveerde, waren de Vliegende Forten reeds aan hun bombardement bezig. Hauptmann Harry Koch leidde zijn Staffel boven het grensgebied Noord-Nederland-Duitsland, wanneer zijn piloten vanuit de zon aangevallen werden door een Group Thunderbolts, waarschijnlijk machines van het 63 Fighter Squadron, 56 Fighter Group, die door de verrassingsaanval het pleit in hun voordeel wisten te beslechten. Boven de Friese eilanden ontspon zich een hevig luchtgevecht, waarbij Feldwebel Hans Richter van Rombauts Staffel bij Diepholz een noodlanding moest maken.  Ook de “Viermots”, de Vliegende Forten, verdedigden zich hevig. De verliezen aan Duitse zijden waren erg groot : afhankelijk van de bronnen gingen er 19 à 27 Duitse jagers verloren. Een van de vermisten was Feldwebel Guido Rombaut. Het laatst werd hij gezien zo’n dertig kilometer van de stad Norden, niet zover van het Friese eiland Borkum. Het moet niet ver van de kleine eilandjes Lütjehorn en Memmert geweest zijn dat hij met zijn Focke-Wulf in het water sloeg. Het 63 Fighter Squadron claimde die dag drie Focke-Wulfs neergehaald te hebben bij Borkum. Het lichaam van de man uit Waarschoot werd nooit teruggevonden.

Op 9 augustus 1947 werd Guido Rombaut door de Krijgsraad bij verstek veroordeeld voor een buitengewone hechtenis van twintig jaar, en levenslange ontzetting van zijn burgerrechten. Het verdict luidde : “tussen 4 april 1941 en mei 1945, Belg zijnde, de wapens opgenomen te hebben, hetzij in België, hetzij tegen Belgies bondgenoten”, alsook “met een kwaad opzet ’s vijands politiek of plannen in de hand te hebben gewerkt”. Pas op 26 januari 1962 werd hij dood verklaard.