In de buurt van het Sint-Pieterstation onderschepte de Pool Jozèk Stanowski de Fw 190 A-9 van Hauptmann Georg Hackbarth. “De Focke-Wulf vloog oostwaarts richting Gent.” aldus Stanowski’s gevechtsrapport. “Ik opende het vuur met mijn kanonnen, van op honderd meter afstand. Na dat eerste salvo liet het vijandelijke toestel het onderstel zakken. Ik vuurde nog eens en merkte inslagen in de cockpit en romp. De Focke-Wulf dook vervolgens de stad in...”

De 14-jarige Louis Volleman beschreef het gebeuren als volgt: " De 1ste januari omstreeks 9 uur verliet ik mijn woning in de Hundelgemsesteenweg te Ledeberg om Nieuwjaar te gaan wensen aan familieleden. Het was zeer mooi weer maar zeer koud. Ik had nauwelijks enkele meters afgelegd toen ik plotseling het geluid van mitrailleuses hoorde en een gefluit: dicht bij mij vloog een ruit van het Sint-Gregoriuscollege aan stukken. Tot mijn grote verwondering zag ik een Duits ( NvdS : moet een Brits toestel zijn) toestel dat heel, heel laag en zeer langzaam vloog, terwijl het met al zijn vuurwapens op een ander toestel dat heel snel voor hem vloog vuurde. Een van de verdwaalde kogels vloog rakelings naast mij. Het Duitse toestel overvloog de hele Hundelgemsesteenweg, alsof het geraakt was en zocht te landen. Maar nog steeds langzaam vliegend, boog het naar links af en verdween uit mijn zicht. Hij vloog zo laag - nauwelijks enkele meters boven de daken van de huizen, dat ik er alle details van kon onderscheiden. Ik kon zelfs de swastika onderscheiden, en het achterste deel van de romp was omringd door een rode band ( n.v.d.s.: van de Reichsverteitigung)."         

Hackbarth’s machine boorde zich langs de achterkant van de bloemenwinkel 'Toebaert' en sloeg doorheen het uitstalraam op de tramrails van de Elisabethlaan te pletter. "langs den achterkant op de 3^e en 4^e verdieping, waarvan het voorste gedeelte op de straat werd teruggevonden " aldus het Gentse brandweerverslag. Een groot stuk van het toestel bleef op de eerste verdieping steken, de romp kwam op het voetpad en de straat terecht. Het verminkte en verkoolde lichaam van de piloot lag op straat, zonder dat iemand er zich om scheen te bekommeren. Volgens Louis Volleman bevond het lichaam er zich in de namiddag nog. De bewoners van het huis zaten op het moment van de crash in de kelder voor de verzorging van de bloemen. Een tijdje later kwam een jeep met Poolse militairen. Een van hen zou Stanowski geweest zijn, die het vliegtuig had neergeschoten. Hij sneed een stuk met herkenningstekens uit het toestel dat hij meenam. 

Getuige Rudi Maes herinnerde zich dat dezelfde piloot ook een groet bracht aan de neergeschoten piloot, en de resten van het toestel onderzocht vooraleer terug te vertrekken. Ook Jef Geeraerts, vandaag een succesvol auteur, herinnerde zich dit gebeuren:"Niet ver van ons huis, op de Kortrijksesteenweg, tegenover vishandel Paelinck  stak een Duits jachtvliegtuig van het type Focke-Wulf met zijn romp  schuin omhoog uit het dak van een gebouw. Dat was het laatste spoor van de oorlog dat ik zag: een hakenkruis op de staart van een Duits vliegtuig."

Het brandweerverslag vermeldde nog " 2) Op aanwijzing van Madame Toebaert, dat er eene kast in de puinen stond op de 3^de verdieping met al hare geldbezittingen, werd deze door ons gered in haar bijzijn, een  familielid en hierna volgende brandweermannen: adj. Biebuyck, Sapeurs en Vandenberghe R - hulppompiers De Pauw C, De Raeve en De Graeve en werd het geld en allerlei benoodigdheden haar overhandigd."

Het lichaam van de piloot werd achteraf grondig onderzocht door de Britse Intelligence, die in haar verslag noteerde: “Hij droeg een hele reeks decoraties: Ijzeren Kruis II.Klasse (toegewezen juli 1941), Ijzeren Kruis I.Klasse (toegewezen september 1941), medaille voor de Wintercampagne boven het Oostfront 1941/1942, de Vleugels van de Hongaarse Luchtmacht”. Hackbarth had dertien overwinningen op zijn actief. Het was een Pool van afkomst die vóór de Duitse bezetting van Polen als 1st Sergeant in een Pools eskadra had gevlogen Begin jaren ’60 keerde de hevig geëmotioneerde zoon van Georg Hackbarth terug naar Gent, om de plaats te bezoeken waar zijn vader het leven liet. Vandaag rust zijn vader te Lommel.