Op 27 mei 1943, om 16u.50, startten vier squadrons voor Rodeo 224. Vooraan vlogen de twee Noorse Squadrons (het 331ste en 332ste). De Spitfires vlogen over Oostende, doorkruisten de hemel boven Diksmuide vooraleer de richting Brugge-Gent te kiezen. Het was daar dat zij de route kruisten van enkele Focke-Wulfs 190 van het JG 1 die op 20 000 à 32 000 voet vlogen. Het waren de jagers van de Stab, alsook de 4. en de 5.Staffel, allemaal van de II.Gruppe. Uit de gevechtsrapporten is duidelijk op te maken dat de Duitsers totaal verrast waren. Ze bleven netjes in formatie vliegen toen ze door de Noren van het 331 en 332 Squadron langs achter overvallen werden.

Het schouwspel werd door talloze dorpelingen van Waarschoot en omstreken gadegeslagen – het was immers prachtig weer. Van deze eenheid schoot de 2/Lt K. Bache aan boord van zijn 'FN-M' (BS466) een Focke-Wulf neer. Na zijn landing rapporteerde de Noor :

“Ik achtervolgde het vliegtuig dat rechts van de formatie hing. Ik haalde hem zo snel in dat ik nog maar 75 meter van hem verwijderd was, maar ik kon op dat moment mijn visier nog niet instellen. Ik gaf gas terug, en toen ik op zo’n driehonderd meter van de Focke-Wulf hing, gaf ik korte vuurstoten. Ik zag hoe mijn kanonmunitie de romp en de vleugelwortels raakte. Ik telde minstens negen à tien treffers en dan zag ik een grote explosie. Het vliegtuig vatte vuur, sloeg over en dook vertikaal naar omlaag.”

De toen veertienjarige Maurits Verheeck zag het vanop het erf aan de rand van de gemeente allemaal gebeuren, hoe de Fw 190 A-4 (WNn.7201) 'Schwarze 10' van Leutnant Egon Besgen van de 5.Staffel met gierend gehuil naar de aarde stortte, richting dorpskern. Meteen rende Maurits naar de plaats van het onheil :

“Maar eerst kwam ik voorbij de woning van Marcel De Latter. Daar lag een wiel van het vliegtuig, en een bebloed sjaaltje van de piloot. In de Schoolstraat, op de hoek van een woning, was het vliegtuig in de grond geslagen. Er was een enorm gat in de grond geslagen.”

Daarnaast  woonde Maria Van de Velde, die toen 31 jaar was :

“Een doffe slag, en langs de boomgaard ging ik kijken bij de buren, de meelhandel De Coninck. De zoon had zich achter een boom verscholen, maar bleef gelukkig ongedeerd. Het gapende gat vulde zich snel vol water. Ik zag dat het een Focke Wulf was. Een Duitse soldaat kwam triomfantelijk vertellen dat het een Engelsman was, maar ik ontkende – ik was zeker dat het een Duitse jager was, dat had ik aan de staart gezien. De man wilde het niet geloven,  en was zelfs boos op me.

Meteen zocht hij met zijn handen naar sporen van de piloot. Veel bleef er niet van over. Het werd allemaal in een kistje gelegd.”