Op 25 augustus 1913 stelde men twee smaldelen beschikbaar om voor de eerste keer deel te nemen aan de herfstmanoeuvres van het veldleger in het gebied tussen Samber en Maas. Het eerste vloog onder het bevel van luitenant Demanet naar Leignon, waar zijn toestellen ter beschikking stonden van de 3de Divisie, en het tweede, onder het bevel van luitenant Wahis, vloog probleemloos tot in Laneffe om zich daar bij de 2de Divisie nuttig te kunnen maken. Deze beide smaldelen voerden heel wat verkenningsopdrachten uit en men testte grondig de mogelijkheden uit om een radioverbinding, de “Télégraphie Sans Fil" of T.S.F., tussen de waarnemers en de grondtroepen te realiseren.
Na deze manoeuvres trok men uit de opgedane ervaringen twee belangrijke conclusies: bij het inzetten van de Farman toestellen ontstonden heel wat onderhoudsproblemen, zodat men eigenlijk permanent slechts twee op de vier smaldelen operationeel kon houden, en ondanks de gunstige resultaten bleven de meeste stafleden heel sceptisch staan tegenover de verkenning uit de lucht. In 1914 luidde het bij die heren nog steeds dat alleen de cavalerie een degelijke verkenning kon uitvoeren en dat vliegtuigen met hun lawaai vooral de paarden deden schrikken.
Ondanks het feit dat ook tijdens de legermanoeuvres eind mei 1914 de staf met verbazing de degelijkheid moest vaststelden van de informatie die de waarnemers binnenbrachten, toch bleven de meeste hogere officieren het vliegtuig als een hinderlijk ‘curiosum’ beschouwen. Deze geestesgesteldheid bij de hogere legerleiding droeg er uiteraard niet toe bij om voor de verdere uitbouw van het Belgische luchtwapen van onze parlementairen de broodnodige kredieten los te krijgen.
