De Messerschmitt-nachtjager van Ofw Werner Hellenbrucks (Bordfunker was Obergefreiter Hermann Vollert) werd die dag inzet om de B-17's aan te vallen.. Deze lag op Venlo te zonnebaden op het moment dat het bevel kwam om naar de machines te gaan :

"Ik zat daar dus in mijn zwembroek, grabbelde wat kleren en moest meteen op de bus stappen om naar onze Messerschmitt te gaan. We kregen het bevel om de Amerikaanse bommenwerpers aan te vallen; niet zomaar de gemakkelijke achterblijvers maar wel de formaties.Het was de eerste maal dat we zo'n operatie zouden vliegen en ik maakte mij er niet ongerust om.

We hadden steeds een set met kaarten bij ons, maar nu had ik die uitgeleend aan een jonge Bordfunker die nog maar net gearriveerd was en ze wilde bestuderen; dat was tegen de regels. Toen ik dus op de bus zat en in mijn tas keek, merkte ik dat ik die belangrijke operatie zou vliegen zonder kaarten. Ik durfde het de piloot niet te vertellen omdat hij dan waarschijnlijk niet zou willen starten en ik zou meteen voor de krijgsraad verschijnen.

We stegen op met een aantal machines, maar zonder mijn kaarten vlogen we snel verloren."

De andere toestellen werden het slachtoffer van de Thunderbolts in de buurt van Luik.

"Het duurde een tijdje vooraleer we de bommenwerpers vonden. Ik was maar wat blij, want het betekende dat ik niet voor de krijgsraad zou verschijnen.

We klommen om een gunstige aanvalspositie te vinden en intussen telde ik de bommenwerpers : het waren er tweeënnegentig. We hingen zo'n duizend meter boven de formatie en kozen de linkerhoek ervan, in de hoop zo weinig mogelijk van hun afweervuur te moeten doorstaan.

We doken er in, gaven een lang salvo, maar ik zag geen treffers. Maar drie weken later zou ik er toch het Ijzeren Kruis Tweede Klasse voor krijgen. Ik herinner me slechts dat nadat Hauptmann Frank die medaille op mijn borst gespeld had, ik ze in mijn achterzak stopte. Dat was mij niet zo belangrijk dan wel aan dat krijgsgerecht te mogen ontsnappen.

Van zodra we weer onder de formatie hingen werden we zwaar getroffen, een bui kogels sloeg in ons toestel. Ik zag niets, mijn haar was verschroeid. We moesten er zo snel mogelijk uit, en slaagden daar ook in.

De piloot landde in een Antwerpse straat, vlakbij een tram en ik kwam in de Schelde terecht. Enkele Belgen moesten mij er uit vissen. Ze wilden me helpen te ontsnappen want ze dachten dat ik een Amerikaan was. Daarna werd ik toch maar aan een Feldwebel van de Wehrmacht overgedragen. Hij sprak een Pommers dialect en ik was een Würtenberger. Aangezien ik voor de start geen tijd had om me netjes aan te kleden, had ik ook mijn identiteitsbewijs niet bij me. Het kostte me heel wat moeite om hem ervan te overtuigen dat ik een Duitser was. Ik werd opgesloten en kreeg niets te eten.. Ze wilden pas aanvaarden dat ik geen Amerikaan was nadat ze naar het vliegveld getelefoneerd hadden. Eigenlijk wel grappig want een Amerikaan met een perfect Würtenbergs accent moet wel heel zeldzaam geweest zijn.

We weten nu dat deze Messerschmitt bij Schelle verloren ging. Het geluk zou aan Vollerts kant blijven - in de nacht van 30/31 januari 1944 werd zijn machine weer beschoten; de Bordfunker kon springen maar zijn piloot Hellenbrucks kwam om het leven.